The Grampians & Great Ocean Road
13 Augustus 2012 | Australië, Grampians
We hebben voor drie dagen een auto gehuurd, zodat we vanuit Adelaide naar Melbourne kunnen reizen. Tussen Adelaide en Melbourne liggen The Grapians (nationaal park) en de Great Ocean Road.
De eerste dag is vooral kilometers maken. Vanuit Adelaide is het een redelijk eind naar The Grampians. Het aan de linker kant van de weg rijden is geen probleem. Dat hadden we beide snel door. Om bij ons hostel in Halls Gap te komen moesten we over de slingerwegen van The Grampians rijden, door het donker met wilde dieren die het leuk vonden om over te steken. Zo reed ik bijna een kangoeroe, twee emu’s en een konijn aan.
The Grampians waren mistig. We reden om een uur of 10 naar een aantal uitzichtpunten, maar het enige wat we zagen wat een witte muur van mist. Gelukkig waren de watervallen (Broken falls en MacKenzie) wel goed te zien. Ze lagen wat meer in het dal, waar het niet mistig was.
Hoogtepunt van de Grampians was de twee uur durende hike naar de Pinnacle. De hike was maar 5 km in totaal, maar er was geen normaal looppad. Het was klimmen, springen en glibberen van steen naar steen. Het regende zo nu en dan waardoor het spekglad werd. Het was het waard. Het uitzicht over het dal met daarin Halls Gap was geweldig.
Uiteindelijk klaarde het een beetje op waardoor we toch nog wat prachtige uitzichten hebben kunnen zien.
Vanuit de Halls Gap zijn we doorgereden naar Warnambool. Naast dit dorp zou de Great Ocean Road zo goed als moeten beginnen. Eigenlijk hebben we weinig van het dorp kunnen zien aangezien we er redelijk laat aankwamen. Om toch iets zinvols te vertellen over Warnambool: Er zit een snackbar waar je een kwart kip met patat kan krijgen. Prima avondmaal.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg richting Great Ocean Road. Het is een regenachtige dag en het weer voelt heel Nederlands aan. Het is jammer, want een zonnige dag op Great Ocean Road maakt alles stukken mooier. Toch is het interessant om alle rotsen en de kustlijn te zien. Er zijn op zoveel ‘scenic views’ dat we meer buiten aan het lopen waren, dan dat we in de auto zaten. Na een paar uur bewonderen van alles wat er te zien is komen we aan bij de toeristische trekpleister van de Great Ocean Road, genaamd the Twelve Apostles. Van de twaalf rotsblokken in het water zijn er op dit moment nog maar een stuk of acht over. De rest is allemaal in de loop der jaren versleten en verdwenen. Het is een mooi gezicht alle grote rotsen voor de kust. Toch is het jammer dat het nog steeds regent. Op de ansichtkaarten ziet het er een stuk beter uit, dan met een partij grijze wolken op de achtergrond.
We besluiten onze dag af te sluiten door via Great Otway National Park richting Torquay te rijden. De reden hiervoor is dat er in Great Otway National Park een ‘tree-top walk’ is. Het nationale park is een regenwoud. Wat het inhoud is dat je over een soort bruggenstelsel loopt dat net zo hoog is als de boomtoppen. Het was de moeite waard om het te bezoeken al was het alleen maar voor de wandelroute op hoogte. De rest van het Nationale Park was niet heel indrukwekkend. Er was weinig plantgroei aangezien we er in de Australische winter waren. Er waren wat dinosaurus figuren van plastic, wat meer apart was dan interessant. Dat was het eigenlijk wel, maar de ‘tree-top walk’ was het waard om langs Great Otway National Park te rijden.
Torquay is de surfspot van de zuidkust van Australië. Grote surfmerken hebben er winkels en een hoofdkantoor en er worden vele surfwedstrijden gehouden. Bij onze aankomst is het wederom erg laat en hebben we niet de kans om de golven te bekijken. Met een buitentemperatuur van 14 graden verwacht ik ook weinig goeds van de watertemperatuur. Mocht ik er in de toekomst nog een keer terugkomen zal ik zeker een surfboard huren en de golven trotseren.
De laatste dag dat we de auto hebben gaat van start. We staat relatief vroeg op en rijden de laatste twee uur over de snelweg naar Melbourne. Ik ben benieuwd wat Melbourne ons gaat brengen!
De eerste dag is vooral kilometers maken. Vanuit Adelaide is het een redelijk eind naar The Grampians. Het aan de linker kant van de weg rijden is geen probleem. Dat hadden we beide snel door. Om bij ons hostel in Halls Gap te komen moesten we over de slingerwegen van The Grampians rijden, door het donker met wilde dieren die het leuk vonden om over te steken. Zo reed ik bijna een kangoeroe, twee emu’s en een konijn aan.
The Grampians waren mistig. We reden om een uur of 10 naar een aantal uitzichtpunten, maar het enige wat we zagen wat een witte muur van mist. Gelukkig waren de watervallen (Broken falls en MacKenzie) wel goed te zien. Ze lagen wat meer in het dal, waar het niet mistig was.
Hoogtepunt van de Grampians was de twee uur durende hike naar de Pinnacle. De hike was maar 5 km in totaal, maar er was geen normaal looppad. Het was klimmen, springen en glibberen van steen naar steen. Het regende zo nu en dan waardoor het spekglad werd. Het was het waard. Het uitzicht over het dal met daarin Halls Gap was geweldig.
Uiteindelijk klaarde het een beetje op waardoor we toch nog wat prachtige uitzichten hebben kunnen zien.
Vanuit de Halls Gap zijn we doorgereden naar Warnambool. Naast dit dorp zou de Great Ocean Road zo goed als moeten beginnen. Eigenlijk hebben we weinig van het dorp kunnen zien aangezien we er redelijk laat aankwamen. Om toch iets zinvols te vertellen over Warnambool: Er zit een snackbar waar je een kwart kip met patat kan krijgen. Prima avondmaal.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg richting Great Ocean Road. Het is een regenachtige dag en het weer voelt heel Nederlands aan. Het is jammer, want een zonnige dag op Great Ocean Road maakt alles stukken mooier. Toch is het interessant om alle rotsen en de kustlijn te zien. Er zijn op zoveel ‘scenic views’ dat we meer buiten aan het lopen waren, dan dat we in de auto zaten. Na een paar uur bewonderen van alles wat er te zien is komen we aan bij de toeristische trekpleister van de Great Ocean Road, genaamd the Twelve Apostles. Van de twaalf rotsblokken in het water zijn er op dit moment nog maar een stuk of acht over. De rest is allemaal in de loop der jaren versleten en verdwenen. Het is een mooi gezicht alle grote rotsen voor de kust. Toch is het jammer dat het nog steeds regent. Op de ansichtkaarten ziet het er een stuk beter uit, dan met een partij grijze wolken op de achtergrond.
We besluiten onze dag af te sluiten door via Great Otway National Park richting Torquay te rijden. De reden hiervoor is dat er in Great Otway National Park een ‘tree-top walk’ is. Het nationale park is een regenwoud. Wat het inhoud is dat je over een soort bruggenstelsel loopt dat net zo hoog is als de boomtoppen. Het was de moeite waard om het te bezoeken al was het alleen maar voor de wandelroute op hoogte. De rest van het Nationale Park was niet heel indrukwekkend. Er was weinig plantgroei aangezien we er in de Australische winter waren. Er waren wat dinosaurus figuren van plastic, wat meer apart was dan interessant. Dat was het eigenlijk wel, maar de ‘tree-top walk’ was het waard om langs Great Otway National Park te rijden.
Torquay is de surfspot van de zuidkust van Australië. Grote surfmerken hebben er winkels en een hoofdkantoor en er worden vele surfwedstrijden gehouden. Bij onze aankomst is het wederom erg laat en hebben we niet de kans om de golven te bekijken. Met een buitentemperatuur van 14 graden verwacht ik ook weinig goeds van de watertemperatuur. Mocht ik er in de toekomst nog een keer terugkomen zal ik zeker een surfboard huren en de golven trotseren.
De laatste dag dat we de auto hebben gaat van start. We staat relatief vroeg op en rijden de laatste twee uur over de snelweg naar Melbourne. Ik ben benieuwd wat Melbourne ons gaat brengen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
